Edebiyatımızın Ölmezlerinden - A.Muhip Dıranas (1909-1980)

Ahmet Muhip Dıranas 1909 yılında Sinop un Salı köyünde dünyaya geldi. Ankara Erkek Lisesini bitirdi. Lisedeki Edebiyat Öğretmenleri Faruk Nafiz Çamlıbel ve Ahmet Hamdi Tanpınar şiir sevgisinin gelişmesinde etkili oldular. Ankara Erkek Lisesini bitirdikten sonra Hakimiyeti Milliye gazetesinde çalıştı. (1930-1935) Ankara Hukuk Fakültesine iki yıl devam ettikten sonra İstanbula gitti. Edebiyat Fakültesi Felsefe Bölümüne girdi ve burayı bitirdi. Güzel Sanatlar Akademisi Kütüphane Müdürlüğü yaptı.Dolmabahçe Resim ve Heykel Müzesi Resim yardımcılığında bulundu.

1938 de Ankara ya döndü ve CHP Genel Merkezinde Halkevleri Kültür ve Sanat yayınlarını yöneltti. Ağrı dolaylarındaki Askerlik görevini yaptıktan sonra Ankarada Çocuk Esirgeme Kurumu yayım müdürü,Kurum Başkanı (1957-1960) daha sonra İş Bankası yönetim kurulu üyesi oldu.Devlet Tiyatrosu Ebedi kurul Başkanlığı,Anadolu Ajansı yönetim kurulu üyeliği yaptı. Politikaya atılarak Zafer Gazetesinde yazılar yazdı.Birkaç kez DP den Milletvekili adayı olduysa da seçilemedi. Yayımlanan ilk şiiri Ankara Lisesinden Muhip Atalay imzasıyla Milli Mecmuada çıkan (Bir Kadınla) adlı şiiridir. 15 Eylül 1926 sonra kendi imzası ile çeşitli dergilerde şiirler yayımladı.21 Haziran 1980 de Ankarada öldü. Vasiyeti üzerine Sinop un Salı köyünde toprağa

verildi.Sevgili Dostlar aşağıda sizlere Büyük Şair Ahmet Muhip Dranas ın bizlere armağan ettiği şiirlerinden seçtiğim bir demet sunuyorum.

1939

Bindokuzyüz otuzdokuz

Karanlıklar içinde

Ölülerle yaşıyoruz

Puslu havayı sever kurt

Kaplamakta gökyüzünü

Kurşundan ağır bir bulut

Herşey uyuduğu zaman

Kıracak zincirlerini

Gecede uyanık duran

YAĞMUR GÜL VE ELLER

Yel yapraklarını savurur

Dört yanım yağmurla örtülü

Güz vaktim gerçekya,ne yağmur

Kafamda hep bir uykusuzluk

Ve Masamda bir düşler gülü

Gecenin içinde,soyunuk

Ve bir düşünce arasında

Ellerim beyaz,bğş ve bencil

Bu Gül'le gece arasında

Kopmuş gidiyor dallarımdan

Hayır,başımdan yana değil

Uykusuzluğum,Ellerimden

SERÇELER

Birgün gelir geçer

Tırtıllar tırmanır yapraklara

Damla damla sızmaz dudaklara

Kalbin kaynağından bu heceler

Alnı işleyerek düşünceler

Gözyaşları düşer zambaklara

Ve üşüşür olgun başaklara

Akşamın dallarından serçeler

HATIRA

Dün bir gölge gibi geçti yanımdan

Oydu,bir bakışta tanıdım onu

Rüyalarıma tayf halinde konan

Peşime bir korku gibi düşen o

Bazı yapraktı,bazı bir rüzgar

Dolandı aydınlık olup,odama

Bahçemde süzülür giderdi bahar

Sabahın fecri vururken cama

Ayakları kumda bırakmadan iz

Yanıma geldiği hep gecelerdi

Sanki bir lahitten kalkar ve sessiz

Uzak bir maziye dönüp giderdi

Bir avuç ışıktı,incecik yüzü

Gözleri geceler gibi derindi

İçine başımmın heran düştüğü

Avuçları sudan daha serindi

HER GÜNKÜ ŞARKIM

Hergün ekmeğimi bölüşürsün

Yalnızlığımın sofrasında

Yorganımın altında üşürsün

Her güz,ve her bahar arasında

Bağlayansın her göz yaramı

Gülmek görevin,ben gülünce

Yağmur senin gibi ağlar mı?

Gözlerimden yaş dökülünce

Her düşüncemin ıstıraplı

Serüveni,hayırlı rüyam

Sen ey,günahlı ve sevaplı

Allahlı ve şeytanlı dünyam

Hergünkü şarkısı dudağın

Havayı dolduran kokusu

Yağmura kavuşmuş toprağın

Yediğim ekmek,içtiğim su

GERÇEK

Uyandığı zaman gökte yıldızlar

İnsan düşünür,belkide Allah var

Tanrısal bir öpüştür söken şafak

Ne hoştur insanın birgül açası

Koşan göklerde kuş gibi uçası

Bulutlarla yağmur olup ağlamak

Gitmek,sona ermeden bir zamanda

Başıboş bir tekne gibi ummanda

Fırtınalarda ne yelken,ne bayrak

Fakat beni sen uyandır,ey zeka

Bak işte önünde hergünkü çorba

Ekmek,kaşık ve kasesiyle bu aşk

Sarhoş eden,davet eden bu ölüm

İçinde ben salt bir Ademoğluyum

Korkan,ölüsünü hatırlayarak

STEP

Ey bir at üstünde doğduğum memleket

Oynadığım vadiler,geyikli ve sarp

Kızıl bayrakların uçuştuğu serhat

Davullar ve kafesinde çırpınan kalp

Yaylının rüzgarlaşıp duran örtüsü

Kararsız deniz gibi boş bir gökyüzü

Bir uçtan bir uca yemen türküsü

Öten çıngırak,koşan atlar ve step

Ah sonsuz Anadolum sen sen sen hep sen

TİTREK BİR DAMLADIR

Titrek bir damladır aksi sevincin

Yüzünün sararmış yapaklarında

Ne zaman kederden taşarsa işin

Şarkılar taşırsın dudaklarında

İşlerken hülyama sesten örgüler

Bir çini vazodan dökülen güller

Gibi hülyada fecirler güller

Buruşmuş bir çiçek parmaklarında

Gözlerin kararan yollarda üzgün

Ve bir zambak kadar beyazdı yüzün

Süzülüp Akasya dallarından gün

Erir damla damla ayaklarında

Sesin perde perde genişledikçe

Solan gözlerinden yağarken gece

Sürür eteğini silik ve ince

Bir gölge bahçemin uzaklarında

OLVİDO

Hoyrattır bu akşamüstüler daima

Gün saltanatıyla gitti mi bir defa

Yalnızlığımızla doldurur her yeri

Bir renk çığlığı içinde,bahçemizden

Bir el çıkarmaya başlar bohçamızdan

Lavanta çiçeği kokan kederleri

Hoyrattır bu akşamüstüler daima

Dalga dalga hücum edip pişmanlıklar

Unutuşun o tunç kapısını zorlar

Ve ruh,atılan oklarla delik deşik

İşte doğduğun eski evdesin birden

Yolunu gözlüyor lamba ve merdiven

Susmuş ninniler gıcırdıyor beşik

Ve cümle,Yitikler,Mağluplar Mahzunlar

Söylenmemiş aşkın güzelliğiyledir

Kağıtlarda yarım bırakılmış şiir

İnsan yağmur kokan bir sabaha karşı

Hatırlar birgün bir camı açtığını

Duran bir buluttu,bir kuş uçtuğunu

Çöküp peynir ekmek yediği bir taşı

Bütün bunlar aşkın güzelliğiyledir

Aşklar uçup gitmiş olmalı bir yazla

Halay çeken kızlar misali kolkola

Yasizler,ey geçmiş zaman etekleri

İhtiyar ağaçlı,kuytu bahçelerden

Ayışığı gibi sürüklenip giden

Geceyi bırakıp yorgun erkekleri

Salınan etekler fısıltıyla,nazla

Ebedi ışığın dönüşünü bekler

Yalan yeminlerin tanığı çiçekler

Artık olmayacak baharlar içinde

Eyömrüm en güzel türküsü aldanış

Aldan,gelmiş olsa bile ümitsiz kış

Her garipsi ayak izi kar içinde

Dönmeyen aşığın serptiği çiçekler

Ya sen,ey sen esen dallar arasında

Bir parıltı gibi görünüp kaybolan

Ne istersin benden akşam saatinde ?

Bir gülüşü olsun görülmemiş kadın

Nasıl ölümsüzsün aynasında aşkın

Hatıraların bu yanma vaktinde

Sensin hep sen esen dallar arasından

Ey unutuş kapat artık pencereni

Çoktan derinliğine çekmiş deniz beni

Çıkmaz artık sular altından o dünya

Bir duman yükselir gibidir kederden

Macerası çoktan bitmiş o şeylerden

Amansız gecenle yayıl dört yanıma

Ey unutulmuş kurtar bu gamlardan beni

FAHRİYE ABLA

Hava keskin bir kömür kokusuyla dolar

Kapanırdı daha gün batmadan kapılar

Bu afyon ruhu gibi baygın Mahalleden

Hayalimde tek çizgi bir sen kalmışsın bir sen

Hülyasındaki geniş aydınlığa gülen

Gözlerin,dişlerin ve akpak gerdanınla

Ne güzel komşumuzdun sen Fahriye Abla

Evin kutu gibi,küçücük bir evdi

Sarmaşıklarla balkonu örtük bir evdi

Güneşin batmasına yakın saatlerde

Yıkanırdı gölgesi kuytu bir derede

Yaz kış yeşil bir saksı ıtır pencerede

Bahçede Akasyalar açardı baharla

Ne şirin komşumuzdun sen Fahriye Abla

Önce upuzun sonra kesik bir saçın vardı

Tenin buğdaysı,boyun bir başak kadardı

İçini gıcıklardı bütün erkeklerin

Altın bileziklerle dolu bileklerin

Açılırdı rüzgarda kısa eteklerin

Açık saçık şarkılar söylerdin en fazla

Ne çapkın komşumuzdun sen Fahriye Abla

Gönül verdin derlerdi,o delikanlıya

En sonunda varmışsın bir Erzincanlıya

Bilmem şimdi hala bu İlk Kocandamısın ?

Hala dağları karlı Erzincanda mısın ?

Bırak geçmiş günleri gönlüm hatırlasın

Hatırada kalan şeyler değişmez zamanda

Ne vefalı komşumuzdun sen Fahriye Abla

Ve son olarak gene büyük şairlerimizden Ümit Yaşar Oğuzcan ın Ahmet Muhip Dıranas için yazdığı şiirle yazımızı noktalıyoruz. Şiirli Dünyanızda Mutluluklar diler,Yakında tekrar buluşmak üzere hepinize esenlikler dilerim. Şen ve esen kalınız.

AHMET MUHİP DIRANAS

Susadık şiire ey koca şair

Yeşil pencereden bir gül at bize

Beyaz dokusunda o saf rüyanın

Yeni ufuklar aç hayalimize

Al eline,yoğur kelimeleri

Ona en ölümsüz güzelliğini ver

Büyülesin bizi daha yıllarca

Lavanta çiçeği kokan kederler

Üstümüze yağan karlardan başka

Ne kaldı yaşamak maceramızdan

Yıllar varki selam almadık

Bir haber ver, Fahiye Ablamızdan

Ümit Yaşar OĞUZCAN